Nu Georgette in een rolstoel zit, gaan we bijna niet meer samen weg met onze wagen. Gelukkig kan ik er nog steeds van genieten. De korte ritten die ik maak zijn meestal om kleinigheden te halen in de apotheek, beleg in de Colruyt of een lekker flesje wijn bij De Stoker.
In het begin kon ik Georgette moeilijk alleen laten. Ik had het moeilijk om haar achter te laten bij die vreemde medewerkers en onervaren stagiaires.
Nu geniet ik opnieuw van dat vrije gevoel, zeker op van die dagen als het centrum en alle drukte me een beetje te veel worden.
Het verkeer wordt wel steeds erger. Ik voel dat ik niet meer zo snel ben als vroeger.
In de zomer bij mooi weer durf ik ook nog wel eens de fiets uithalen als vervanging voor de wagen. Maar eerlijk gezegd ben ik niet meer zo handig. Door de ouderdom kan ik nog moeilijk mijn hoofd draaien bij het afslaan ben ik zo al bijna een keer aangereden.
Om naar de stad te gaan, neem ik meestal de tram. Ik mis de uitstapjes wel die we vroeger met z'n tweeën deden. Samen een pannenkoek gaan eten aan zee of naar onze kinderen in Antwerpen.
Heel af en toe gaan we met het centrum op uitstap. De laatste keer was dat naar de markt op het Zuid.
Georgette had die dag gelukkig een goeie dag en samen met een verpleegster heb ik haar rolstoel geduwd.
Het was leuk en ik zag dat zij er ook enorm van genoot om nog eens buiten te komen.
Vooral het contact met de kleine kinderen op de markt deed haar helemaal openbloeien.
Dat missen wij hier echt; kinderen en ook jongeren.
O ja, ik was bijna vergeten te vermelden dat we vroeger wel eens gebruik maakten van de Minder Mobielen Centrale.
Dat was niet altijd een groot succes hoor. We hebben een keer een half jubileumfeest gemist omdat de chauffeur niet flexibel kon zijn.