Ik ben Remi en mijn vrouw is Georgette en we wonen in een woonzorgcentrum aan de rand van de stad.
Doordat de fysieke situatie van mijn vrouw twee jaar geleden snel achteruitging is zij opgenomen in het woonzorgcentrum. Ook al was ze mentaal nog heel scherp, toch kon ze niet langer in ons huis blijven. Ze viel verscheidene keren per dag en ons huis was niet geschikt om met een rolstoel te betreden.
Na een pijnlijke val moest ze worden opgenomen in het ziekenhuis en moest ze geopereerd worden aan de knie. In tussentijd ging ik op zoek naar een oplossing.
De zoektocht duurde gelukkig niet te lang en na 4 weken kon ze er terecht in een kamer op de tweede verdieping.
Gezien mijn goede conditie was ik niet welkom in het centrum. Natuurlijk wel om mijn Georgetteke te bezoeken, maar niet om er dag en nacht voor haar te zijn. Dat is erg zwaar voor mij.
Ik mis mijn vrouw en haar lekker eten.
Ge moet u eens voorstellen dat ge meer dan 60 jaar getrouwd zijt en dan zo uit elkaar wordt gerukt. Het is echt niet fair.
Alle voorzieningen zijn hier voor een voortreffelijke verzorging. Georgette kan bijvoorbeeld niet meer zelf op haar benen staan, maar dankzij de speciale tillift kan ze wel makkelijk in bad en op bed gezet worden.
Gelukkig heb ik een goed pensioen waardoor ik het dagtarief van het centrum kan betalen.
Sparen zit er met de hoge kosten voor medicamenten niet meer in.