Voor mijn werk vroeger moest ik veel de baan op. Die tijd is gelukkig voorbij.
Vandaag rijd ik zo weinig mogelijk.
Het bezoek aan het ziekenhuis, waar mijn vader nu ligt, doe ik met de bus, net zoals de meeste van onze boodschappen.
Sinds 2 jaar gebruik ik zo'n shopper trolley en dat is echt handig.
Er is één nadeel aan het rijden met de bus. Door mijn beroerte 'sleept' mijn been wat als ik vermoeid ben. Het is dan soms lastig om op te stappen; vooral op oude bussen.
Mijn vrouw neemt de wagen om naar haar werk te gaan.
Fietsen gaat niet goed meer sinds mijn beroerte. De fijne motoriek van mijn linkerarm en been zijn immers zo verslechterd dat het gevaarlijk fietsen is.
O ja, wist je dat als je een beroerte hebt gehad, je je rijbewijs moest inleveren?
Je moet dan een test ondergaan en als het goed gaat, krijg je een jaarlijks hernieuwbaar rijbewijs. Elk jaar opnieuw moet je de test doen.
Af en toe neem ik de trein. Dat is dan op dagen dat ik er echt even tussenuit moet.
Als mijn vrouw dan gaat werken, neem ik de trein naar een Vlaamse stad en ga ik daar iets bezoeken.
Tegen de avond kom ik terug thuis. Dat zorgt voor de nodige verstrooiing en ik leer nog iets bij.

Wij wonen in een residentiële buurt buiten het centrum en dat is best mooi en gezellig wonen.
Alleen ontbreken er degelijke voetpaden in onze buurt.
De straten zijn van beton en de voetpaden zijn onverharde bermen, meestal bezaaid met gras. In de zomer is dat mooi maar in de winter is dat erg gevaarlijk.
De bermen zijn niet overal vlak en met sneeuwval riskeer je flink te vallen.
De wandelaars nemen dan ook de rijbaan wat voor echt gevaarlijke situaties leidt.
Ook 's ochtends en 's avonds, wanneer het donker is, creëert dat een gevaarlijke situatie.
De verlichting is niet sterk genoeg waardoor ik me genoodzaakt voel om altijd een zaklamp mee als het donker is. Dat vind ik niet normaal.

Wij zijn vroeger beiden lid geweest van de petanqueclub maar zijn sinds een jaar of twee zijn we ermee gestopt na een interne ruzie.
Omdat we amper tijd over hebben doen we bijna niets meer in groepsverband buiten de familie.
We proberen minstens één keer naar de Gentse Feesten te gaan.
Daarnaast zijn we niet geïnteresseerd in voorstellingen of evenementen.
Sinds we digitale TV hebben, kijken we wel meer naar films terwijl we vroeger wel eens naar de cinema gingen. Cinema enz. is ook erg duur geworden.
Of we iets teruggeven aan de maatschappij? Natuurlijk! Al de zorg voor onze (schoon)ouders, kinderen en kleinkinderen.

Een beroerte is iets vreemds, weet je. Van de ene dag op de andere kan je niets meer.
Alles moet je opnieuw leren. Maar ik had geluk.
De beschadiging was erg beperkt en de revalidatie ging snel vooruit.
Toch blijft die periode van revalidatie een lastige periode.
Vooral terug buitenkomen in het begin was vervelend.
Ik zat in een rolstoel en door die rolstoel had ik het gevoel dat ik bijna niet bestond. Ik voelde me echt klein, emotioneel en fysiek.
Zelfs het personeel van het ziekenhuis keek letterlijk over mij heen.
Bij het beantwoorden van mijn vragen keken ze mijn vrouw aan.

Ik kan me niet inbeelden dat ik zou willen werken als vrijwilliger in een clubhuis of een dienstencentrum.
Rita zit anders in elkaar; ze is veel socialer en gaat zelfs, als we het erg druk hebben, nog helpen bij andere mensen. Daar kan ik echt boos van worden!
Als ik echt tijd te veel zou hebben, zou ik nog liever wat technisch bijklussen en apparaten van vrienden en kennissen herstellen.

We zijn mee met onze tijd. Dat komt ook doordat onze dochter en kleindochter hier rondlopen.
We hebben draadloos internet en ik zit ook op Facebook.
Ik heb daardoor nog een beetje een zicht op wat mijn oud-collega's doen en da's wel fijn. Je weet wat omgaat in hun wereld ook al heb je niet de tijd om elkaar te ontmoeten.
We hebben een krantenabonnement, maar ik kom er vaak niet toe om ze helemaal te lezen.
We hebben allebei onze GSM. Gelukkig maar; anders zouden we ons niet zo goed kunnen organiseren.
Oja, ik zou het bijna vergeten. Op aanraden van onze dochter heb ik voor Rita een Ipad gekocht. Het is wel voornamelijk de kleindochter die er mee bezig is. Achteraf gezien is het echt een gadget.

Toen de situatie thuis te gevaarlijk werd, heb ik mijn ouders vanuit West-Vlaanderen naar hier gehaald.
We hadden hier vlakbij een klein huisje te koop gevonden en we konden ze overtuigen.
Het is geen ideale oplossing want mijn vader kan hier moeilijk wennen. Mijn vrouw en ik regelen de boodschappen en het vervoer naar het ziekenhuis.
Daarnaast passeren we 3 keer per dag om de medicamenten klaar te zetten en om te kijken of alles in orde is.
Mijn broer woont in Bavikhove en komt zelden langs om te helpen. Je kan je wel inbeelden dat dat af en toe tot spanningen leidt.
De mutualiteit en het wit-geel kruis zorgen voor de poetshulp van de woning en de fysieke zorg.
Ik moet toegeven dat die erg goed georganiseerd zijn, maar nu mijn vader in het ziekenhuis ligt zitten we wel met een probleem.
Doordat mijn vader alles behalve het koken en het kuisen deed, is mijn moeder zonder hem helemaal verloren.
Nog meer hulp bieden, kunnen we niet omdat we ook naar onze dochter en kleindochter verplichtingen hebben.
We vrezen voor het ergste als mijn vader lang in het ziekenhuis zal moeten blijven. Hopelijk is er tijdelijke hulp mogelijk.
Of wij hulp hebben? Ja, maar enkel poetshulp.
Tijdens de revalidatie kwam er ook iemand helpen in het huishouden.
We zijn nog een beetje te jong voor die extra hulp en om eerlijk te zijn hopen we dat we die hulp nog lang kunnen uitstellen.

We wonen in een mooie villa van de jaren '60, in een mooie gemeente net buiten Gent.
We hebben daarnaast vorig jaar een appartement gekocht aan de kust.
Na de burn-out van Rita wilden we echt een plek hebben om even te ontsnappen aan de realiteit en om terug op krachten te komen.
Door ons drukke leven hebben we er wel nog maar amper van kunnen genieten. (pijnlijke glimlach)
Ons huis is erg ruim, maar dat is ook een nadeel.
Het onderhoud van het huis en de tuin vraagt erg veel tijd.
Ik heb vorige zomer zelfs overwogen om kunstgras te leggen om alvast het gras niet meer te moeten afrijden.
Een ander nadeel is het feit dat onze dochter is komen inwonen.
Moesten we krapper behuisd zijn, dan zou ze waarschijnlijk niet bij ons zijn komen wonen.
Toen ik mijn beroerte had gekregen en moest revalideren, hebben we op de benedenverdieping een ziekenhuisbed geïnstalleerd. Dan is het echt fijn om wat ruimer te wonen.