Ik woon nu al meer dan 10 aar op deze kleine boerderij. De boerderij is al meer dan 100 jaar oud, maar voor mij is dat voldoende.
Ik heb warm water en de kachels zijn voldoende sterk om zelfs tijdens de koude winterdagen het huis te verwarmen. 's Nachts laat ik de kachels doven, maar met een goeie oude waterkruik en wat dekens red ik het wel.
Charlie en Victor, mijn honden, slapen bij mij op de kamer.
Ik doe alles nog zelf.
Vorige winter heb ik nog een stuk dakgoot gerepareerd dat door de sneeuw was afgebroken.

Ik heb geen auto, maar eigenlijk heb ik daar weinig last van.
Vroeger gebruikte ik mijn tractor om naar de winkel te gaan, maar hij is al een tijdje stuk.
Ik gebuik nu mijn mobilette om naar de Aldi of naar Louiske (stamcafé) te gaan.
Ik moet eigenlijk niet veel naar de winkel. Al mijn groenten kweek ik zelf.
Ik heb kippen en daarnaast komt Jos (de rijdende kruidenier) elke dinsdag langs met zijn vrachtwagen.
Voor de rest kan ik mezelf behelpen.
Toen ik naar het ziekenhuis moest voor mijn prostaat, heeft de dokter, die op bezoek was, de ziekenwagen gebeld. Die ambulance alleen al kostte 260 Euro, ongelofelijk!

Ik heb niet zoveel te maken met openbare gebouwen. Ik kom er nauwelijks.

Of ik soms naar bijeenkomsten ga? Neen! Ik heb geen andere mensen nodig en voel me niet op mijn gemak bij vreemden.
Nee nee, laat mij maar in mijn tuin zitten, dan heeft niemand last van mij en omgekeerd.
Oja, wacht. Een keer per jaar ga ik naar de kermis in 't dorp.
Dan staat Louiske daar met een toog en daar kan je mij tijdens de koers vinden (lacht).
Weet ge, ik heb Tom Boonen hier nog zien winnen in 2001! En als de koers gepasseerd is ben ik weer weg. Te veel mensen maken mij ongemakkelijk.
Mijn broer vraagt ook altijd met Allerzielen om naar het kerkhof te gaan in Lede (waar mijn vrouw en dochter begraven liggen), maar ik heb daar niets te zoeken.

Respect? Ja, als de mensen die hier op het erf komen, respectvol zijn, dan ben ik beleefd terug.
En sociale betrokkenheid? Nee dank u. Ik ben niet zo het sociale type.
Laat mij maar rustig werken op het veld. Mijn honden zijn mijn gezelschap en zij luisteren ten minste.

Werkgelegenheid? Da's niets meer voor mij.
Ze hebben me ontslagen uit de fabriek in '96 en ik heb toen eens goed nagedacht. Ik heb toen besloten om mij nooit meer afhankelijk te maken van een baas die je niet kan vertrouwen.
Hier op de boerderij werk ik voor mijn eigen kost en niemand die dat kan afpakken.

Ja ik zie op TV wel regelmatig van die nieuwe technologische dingen, maar dat is niet meer voor mij bestemd.
Ik heb ook geen internet en geen GSM. Naar wie zou ik moeten bellen trouwens? Naar Louiske om te zeggen dat ik eraan kom (lacht!). Nee, nee dat is niets voor mij.
Ik lees ook bijna nooit want kranten of magazines interesseren me niet.
Ik luister 's morgens en s' middags naar de lokale radio en kijk dan natuurlijk 's avonds naar TV.

Ik heb het al gezegd. Ik heb geen hulp nodig.
Er is hier tweemaal een juffrouwtje geweest van het OCMW.
Ze had overal kritiek op en ze wilde mij poetshulp verkopen.
Ik begrijp dat haar huisje netter is dat het mijne, maar dit is een mannenhuis; dat is anders en daarmee gedaan.
De laatste keer met mijn prostaat had mijn huisarts de ziekenwagen gebeld. Ik verging van de pijn en het was nodig om even naar het ziekenhuis te gaan, maar ik ben zo snel mogelijk teruggekomen.
Weet gij hoeveel het daar kost om te blijven slapen?
Eigenlijk is mijn huisarts de enige die te vertrouwen is. Hij kent mij al jaren en weet wat wel en niet goed is voor mij.