Sinds enkele jaren woon in hier in een service flat en het bevalt me reuze.
Het centrum ligt in een rustige buurt waardoor we elkaar goed kennen en ik me ook veilig voel.
Zelf kunnen we de diensten uitkiezen die we wensen. Zo zijn er maaltijden aan huis en in het restaurant, gezins- en bejaardenhulp, poetshulp, thuisverpleging, enz.
We hebben allemaal een alarmsysteem waarmee we de permanentie kunnen oproepen.
Er is een intern krantje waar ik af en toe een stukje voor schrijf en daarnaast help ik ook mee in de tuinen.
Mijn was wordt gedaan en ik ga regelmatig eens eten in het restaurant. Voor 7 euro kan je niet sukkelen.
De huur is niet goedkoop: Meer dan 600 euro per maand.
Het LDC is niet zo ver hier vandaan.
Ella, mijn hartsvriendin blijft regelmatig logeren en ik soms ook bij haar.

Ik huur wat verder een garage voor mijn auto, maar ik twijfel of ik hem nog lang zal kunnen houden. Autorijden met mijn rug wordt steeds moeilijker.
Mijn ogen worden ook slechter en ik voel dat ik de drukte niet goed meer de baas kan.
De mentaliteit van de chauffeurs is ook veel veranderd. Geduld en respect is totaal verdwenen!
Gelukkig zijn er nog andere bewoners die nog iets beter met de wagen overweg kunnen.
We gaan elke zondag naar de kerk en soms gaan we samen inkopen doen of doen we een uitstap.
Het enige nadeel is wel dat bijvoorbeeld Rita, de vriendin van Ella, die in een rolstoel zit, niet meekan.
Ik kan niet meer met de fiets rijden en dat is spijtig.
Vroeger fietste ik naar het natuurgebied hier vlakbij om natuurfoto's te nemen. Nu komt het er minder van ook omdat ik sneller moe ben en er weinig banken staan.
Het leuke van het centrum is ook dat er hier een aantal diensten naar ons toekomen.
De thuiszorgwinkel komt hier elke derde dinsdag van de maand naartoe om spullen te verkopen.
De bus stopt hier om de hoek, da's handig. Die gebruik ik eigenlijk nog het meeste.

Ik ga enkel de stad in om inkopen te doen of bankzaken te regelen. Ik ken overal mijn weg en ook de plaatsen waar de openbare toiletten zijn.
Af en toe heb ik ze nodig en vooral als ik in een vreemde stad ben, valt het me op hoe weinig er zijn. De uitbaters van de cafés zijn ook niet altijd even vriendelijk als ik vraag om hun WC te gebruiken.
Ik ben met mijn rug niet zo mobiel meer, maar dat is op zich niet echt een groot probleem als ik maar geen lange trappen moet nemen.

Ik ben graag onder de mensen. Ik kan me uren amuseren met schaken, Rummikub en soms biljarten.
Minstens één keer per jaar gaan Ella en ik naar de opera. Dat is een echte hoogdag voor ons!
Daarnaast organiseren ze hier ook activiteiten waar Ella en ik regelmatig aan deelnemen. Zo zijn we vorige maand naar de cinema geweest en gaan we met een klein groepje elk jaar opnieuw iets bezoeken met open monumentendag.
Ik heb gehoord dat ze binnenkort een infosessie doen over Facebook waar ik wel naartoe ga. Ik probeer nog zoveel mogelijk mee te pikken zodat de verveling niet toeslaat.
Het is een aangename sfeer op het centrum, ook al wordt er veel geroddeld.
Daarnaast heb ik nog mijn oudste dochter die me éénmaal per week komt bezoeken. Soms brengt ze Thomas mee, mijn achterkleinkind van 3. Dat is altijd plezierig.

Ik besef goed dat ik geluk heb. Door in dit centrum te wonen kan ik toch, afgezien van mijn lichamelijke ongemakken, langer zelfstandig wonen.
De buren van het centrum zien we echter weinig en dat is spijtig.
Ik ben niet de enige hier die verlangt naar wat contact met jongere generaties. Een buurtfeest zou eigenlijk nog een goed idee zijn, bedenk ik me net.

Ik ben vroeger, kort na mijn pensioen een hele tijd vrijwillliger geweest bij de Minder Mobiele Centrale. Dat was leuk en afwisselend. Je leert op die manier veel nieuwe mensen kennen en het geeft me altijd een goed gevoel te kunnen helpen.
Sinds mijn laatste rugoperatie, is autorijden veel moeilijker en vooral als ik minder mobiele mensen moet helpen met in- en uitstappen werd het gevaarlijk.
Ik ben er dus mee gestopt. Ik heb soms nog wel wat contact met 'klanten' van toen.
Ik ben ook 7 jaar lang gastgids geweest in het stedelijk museum vooral voor Franstalige groepen.
Nu probeer ik hier op het centrum wat mee te helpen.
Er zijn hier altijd wel dingen waar we elkaar mee kunnen helpen.
Zo doe ik wat kleine klusjes in de tuin en help ik enkele mensen met hun administratie.

Ik heb net een cursus internet voor beginners afgerond maar heb nog geen internet aansluiting.
Ella is al een tijdje op het internet en het lijkt me interessant.
Ik kijk wel regelmatig TV, maar doe dat erg gericht. Ik kan niet zoals sommigen heel de avond 'zappen'.
Zoals gezegd werk ik mee aan het centrummagazine. Ik schrijf korte verslagen van activiteiten en plaats dan de foto's erbij die ik met mijn camera heb genomen.
Alle activiteiten komen in het magazine, maar we hebben gemerkt dat voor sommige bewoners dat niet voldoende is. Daarom zijn er sinds kort ook posters die we uithangen.
Ik help enkele andere bejaarden bij hun administratie en het valt me op hoe slecht dat banken, verzekeringen maar zeker ook de overheid communiceert met ouderen.
Vaak zijn de brieven te moeilijk geschreven waardoor mensen ze niet of maar half begrijpen.

Omwille van mijn rugproblemen en het feit dat ik in een huis woonde met veel trappen, ben ik verhuisd naar dit centrum.
Kort na de operatie kwam de verpleegster 2x per dag aan huis en daarnaast zorgde Ella voor de andere zorgen.
Ook mijn familie, voornamelijk mijn oudste dochter, helpt als het nodig is.
Verder kan ik, indien nodig, opnieuw hulp inroepen wanneer ik maar wil. De infrastructuur en de zorgen zijn hier niet goedkoop, maar wel erg goed.
Ik besef dat ik, samen met de andere bewoners hier echt bevoorrecht ben en vraag me soms af hoe andere ouderen met een klein pensioentje het kunnen redden.