Ik woonde vroeger samen met mijn ex-man in ons eigen huis in de buitenrand van de stad.
Na mijn scheiding heb ik een spaarpotje overgehouden aan de verkoop van het huis.
Vandaag woon ik in een mooi appartement in het centrum van de stad.
Piet, mijn vriend, logeert af en toe bij mij. Hij wil al langer samenwonen, maar ik sta op mijn zelfstandigheid en bovendien is hij allergisch aan Victor, mijn poes.
Om op de derde verdieping te geraken, neemt ik vaak de trap. Zo blijf ik fit.
Ik heb gelukkig nog geen last van fysieke beperkingen.
Ik heb dus ook nog geen aanpassingen laten uitvoeren aan mijn appartement.
Het appartement is 10 jaar geleden gerenoveerd en is daarom vrij energiezuinig.
Mijn vriendin Judith is heel wat minder goed gesteld. Haar huis is dringend toe aan een opknapbeurt maar Judith durft niet te investeren.
Ik heb al voorgesteld om het huis te verkopen, maar dat zag Judith niet zitten. Zo'n verandering is niet meer voor haar denkt ze.

Ik heb geen eigen wagen. Mijn fiets is mijn vrijheid.
Ik doe bijna al mijn verplaatsingen binnen de stad met mijn goede fiets. In de winter rij ik soms mee met Piet.
Eigenlijk komt dat niet zoveel voor omdat hij niet houdt van autorijden.
Bij echt gevaarlijk fietsweer stap ik over op de bus en de tram, maar ik doe dit echt niet voor mijn plezier.
De verbindingen van het openbaar vervoer van één randgemeente naar de ander schieten te kort volgens mij.
Ik moet eerst naar het centrum van de stad om daarna naar een andere plaats buiten het centrum te kunnen. Dat is heel veel heen- en weergerij.
Regelmatig neem ik ook de trein naar mijn zus die in Brussel woont.
Omdat de taxi duur is, maak ik er maar matig gebruik van. Enkel als ik in de winter alleen naar een voorstelling ga, dan durf ik de taxi te nemen.
Ik voel me 's avonds laat niet altijd op mijn gemak als ik alleen thuiskom.
Je hebt het misschien niet gezien, maar deze straat is doodlopend en slecht verlicht.
Heel af en toe durf ik ook wel een kennis te bellen met een wagen.
En misschien in de toekomst, gebruik ik wel Cambio, dat ik net heb leren kennen.

Gezien mijn gezondheid, heb ik weinig problemen met de openbare ruimten.
Ik mis wel goed en propere publieke toiletten in de stad, zeker als ik met mijn oudere vriendin Judith op stap ben.
Judith heeft flink wat last van ouderdomskwaaltjes en moet regelmatig naar het toilet.
Soms doen we 3 cafeetjes op één middag omdat de publieke toiletten ontbreken. Dat is zonde.
Ik ben wel te spreken over de nieuwe zitbanken die geplaatst zijn in het centrum.
Op deze manier kunnen wij echt op ons tempo genieten van de stad.

Ik eet glutenvrij. Dat is niet altijd eenvoudig.
Op restaurant gaan, moet ik goed voorbereiden.
Ik heb enkele vaste adressen in de stad waar ik weet dat de koks glutenvrij kunnen koken. Vooraf moet ik altijd reserveren en de kok verwittigen.
Ook bij langere uitstappen of reizen moet ik dus goed voorbereid zijn.
De glutenintolerantie hindert mij ook om deel te nemen aan bijvoorbeeld groepsuitstappen van Okra.
In het verleden nam ik op zo'n uitjes mijn eigen picknick mee.
Maar ja, ik kreeg dan toch regelmatig opmerkingen als de groep dan ergens ging eten. Om die reden ben ik eruit gestapt en ga ik nu enkel met een beperkte groep van leeftijdsgenoten om.
Yoga en breien doe ik nog wel in groep, maar uitstappen zijn verleden tijd.
Ik ben een cultuurliefhebber. Ik bezoek wekelijks de bibliotheek.
Als ik kan pik ik enkele keren per maand een tijdelijke tentoonstelling of een optreden mee.
De laatste tijd ben ik me ervan bewust dat ik steeds minder naar optredens ga.
Zeker in de winter als het snel donker wordt, voel ik me niet op mijn gemak. Ik ben bezorgd.
De criminaliteit neemt jaar na jaar toch toe; althans zo voel ik het aan.

Ik heb 4 kleinkinderen en ik leef echt op als ik voor hen mag zorgen.
Daniel, de oudste van 17, heeft mij onlangs uitgenodigd naar zijn klas ter gelegenheid van de generatiedag.
Tijdens deze halve dag moesten we onder andere samen oefeningen maken waarbij de jongerenperspectieven tegenover de ouderenperspectieven werden geplaatst.
Het was enorm leerrijk en leuk om te doen. De vooroordelen aan beide kanten kwamen toen wel duidelijk boven tafel.
Oja, wat ik bijna vergat... Ik ging vroeger regelmatig naar optredens, maar ik voel me daar steeds minder welkom.
Sommige gasten met hun flauwe moppen kunnen heel mijn avond vergallen.

Door mijn werk als bibliothecaris heb ik goed leren omgaan met de PC.
Ik ben een intensieve gebruiker van het Internet.
Nieuws lezen, het cultuurprogramma volgen, de kleinkinderen mailen en volgen op Facebook wat er gebeurt in het leven van vrienden; dat doe ik allemaal meerdere malen per week.
Ik skype ook 2 à 3 maal per week met mijn zus die in Peru woont.
Ik zie dat ik in vergelijking tot haar vriendinnen wel verder sta op dat vlak.
Ik kan ook overweg met MS Word. Ik gebruik de PC in combinatie met mijn digitale camera; die heb ik steeds bij me.
Ik heb al eens overwogen om een blog te starten, dat zal misschien te moeilijk zijn en ik vrees dat toch niemand hem zou lezen.
De moeilijkste momenten zijn deze waarbij er zich technische problemen voordoen.
Vroeger zorgde mijn man voor de oplossing. Mijn huidige partner Piet is niet zo goed in die zaken.

Zoals gezegd zorgt mijn glutenintolerantie en het feit dat ik wel graag alleen ben, soms voor een rem op mijn sociaal leven.
Toch besef ik dat door het ouder worden ik steeds meer beroep zal moeten doen op anderen. Deze gedachte maakt me wel wat ongerust.
Ik heb natuurlijk Piet en enkele vriendinnen die dichtbij wonen.
Maar de kinderen wonen allemaal op meer dan 30 minuten van mijn stad.
Ik weet ook dat nieuwe vrienden vinden of nieuwe relaties opbouwen niet eenvoudig is.
Ik heb al gehoord van een ouderenclubhuis bij mij in de buurt, maar ik ben niet echt scheutig om daar naar binnen te stappen. Het onbekende schrikt me af.

Door mijn vele reizen vroeger besef ik dat Vlaanderen een hemel op aarde is om oud te worden.
De voorzieningen en de redelijke kost daarvan zijn uniek. Dat kon ik 2 jaar geleden nog ondervinden.
Na een knieoperatie kreeg ik tijdelijk huishoudelijke hulp om te kuisen, koken en enkele boodschappen te doen.
Daarnaast had ik ook nog Piet die 3 weken bij mij kwam logeren om verder voor mij te zorgen.
Lena, mijn jongste dochter heeft me ook enorm geholpen vooral in de periode dat ik nog niet opnieuw mocht fietsen.
Eerlijk gezegd had ik het daar erg moeilijk mee in het begin. Zo verzorgd worden door je eigen kind doet je beseffen dat er waarschijnlijk een moment komt dat ik een last voor hen zal worden.... en dat is een moeilijk punt voor mij.
Ik zal in de toekomst niet eindeloos kunnen blijven wonen op mijn appartement op de derde verdieping.
Wat ik kost wat kost wil vermijden is een last worden voor mijn kinderen. Die hebben het al druk genoeg met hun eigen gezin.