Ik ben Remi en mijn vrouw is Georgette en we wonen in een woonzorgcentrum aan de rand van de stad.
Doordat de fysieke situatie van mijn vrouw twee jaar geleden snel achteruitging is zij opgenomen in het woonzorgcentrum. Ook al was ze mentaal nog heel scherp, toch kon ze niet langer in ons huis blijven. Ze viel verscheidene keren per dag en ons huis was niet geschikt om met een rolstoel te betreden.
Na een pijnlijke val moest ze worden opgenomen in het ziekenhuis en moest ze geopereerd worden aan de knie. In tussentijd ging ik op zoek naar een oplossing.
De zoektocht duurde gelukkig niet te lang en na 4 weken kon ze er terecht in een kamer op de tweede verdieping.
Gezien mijn goede conditie was ik niet welkom in het centrum. Natuurlijk wel om mijn Georgetteke te bezoeken, maar niet om er dag en nacht voor haar te zijn. Dat is erg zwaar voor mij.
Ik mis mijn vrouw en haar lekker eten.
Ge moet u eens voorstellen dat ge meer dan 60 jaar getrouwd zijt en dan zo uit elkaar wordt gerukt. Het is echt niet fair.
Alle voorzieningen zijn hier voor een voortreffelijke verzorging. Georgette kan bijvoorbeeld niet meer zelf op haar benen staan, maar dankzij de speciale tillift kan ze wel makkelijk in bad en op bed gezet worden.
Gelukkig heb ik een goed pensioen waardoor ik het dagtarief van het centrum kan betalen. Sparen zit er met de hoge kosten voor medicamenten niet meer in.

Nu Georgette in een rolstoel zit, gaan we bijna niet meer samen weg met onze wagen. Gelukkig kan ik er nog steeds van genieten. De korte ritten die ik maak zijn meestal om kleinigheden te halen in de apotheek, beleg in de Colruyt of een lekker flesje wijn bij De Stoker.
In het begin kon ik Georgette moeilijk alleen laten. Ik had het moeilijk om haar achter te laten bij die vreemde medewerkers en onervaren stagiaires.
Nu geniet ik opnieuw van dat vrije gevoel, zeker op van die dagen als het centrum en alle drukte me een beetje te veel worden.
Het verkeer wordt wel steeds erger. Ik voel dat ik niet meer zo snel ben als vroeger.
In de zomer bij mooi weer durf ik ook nog wel eens de fiets uithalen als vervanging voor de wagen. Maar eerlijk gezegd ben ik niet meer zo handig. Door de ouderdom kan ik nog moeilijk mijn hoofd draaien bij het afslaan ben ik zo al bijna een keer aangereden.
Om naar de stad te gaan, neem ik meestal de tram. Ik mis de uitstapjes wel die we vroeger met z'n tweeën deden. Samen een pannenkoek gaan eten aan zee of naar onze kinderen in Antwerpen.
Heel af en toe gaan we met het centrum op uitstap. De laatste keer was dat naar de markt op het Zuid. Georgette had die dag gelukkig een goeie dag en samen met een verpleegster heb ik haar rolstoel geduwd. Het was leuk en ik zag dat zij er ook enorm van genoot om nog eens buiten te komen.
Vooral het contact met de kleine kinderen op de markt deed haar helemaal openbloeien.
Dat missen wij hier echt; kinderen en ook jongeren.
O ja, ik was bijna vergeten te vermelden dat we vroeger wel eens gebruik maakten van de Minder Mobielen Centrale.
Dat was niet altijd een groot succes hoor. We hebben een keer een half jubileumfeest gemist omdat de chauffeur niet flexibel kon zijn.

Het centrum waar mijn vrouw verblijft is goed gelegen. Vlakbij het centrum liggen enkele winkels en een bank en achteraan is er een rustig park.
Vooral in de zomer kan ik er met Georgette rustig genieten van het fluiten van de vogels en de spelende eenden.
Het enige probleem is dat het postkantoor vorig jaar is gesloten en ik dus voor elke kleinigheid met de auto naar de Albertlaan moet.
Daar is amper parkeerplaats zodat ik soms zelfs tot aan de Frederikkoststraat moet. Da's echt zonde om meer dan 6 kilometer te moeten rijden om een pakketje te versturen naar mijn zoon in Londen.

Sinds mijn pensioen heb ik me intensief beziggehouden met allerlei activiteiten.
Elke zondag ging ik naar de schuttersclub. Ik was ook bezig met onze stamboom en verder hield ik me bezig met de heemkundige kring.
Ik specialiseerde me in de jaren '40. Veel van deze activiteiten heb ik flink moeten afbouwen.
Georgette kon niet meer overal mee naartoe en daarnaast vielen enkele goede vrienden plots weg.
Vandaag ben ik nog steeds actief maar dan vooral hier lokaal in het centrum. Ik organiseer mee tentoonstellingen en bijeenkomsten en geef advies aan het bestuur en de ouderenraad.
De schuttersclub bezoek ik nu nog één keer per maand en de heemkundige kring volg ik via het internet.
Het is prachtig om te zien wat je daar allemaal op kan vinden. Waar we vroeger een heel weekend mee bezig waren, vind je met Google in een half uur.
Ik houd ook een blog bij over ons leven hier.
Da's eigenlijk begonnen met de verhuis van onze zoon Marc naar Londen. Om onze kleinkinderen meer te kunnen zien, had zijn vrouw voorgesteld om een blog te bouwen.
Marc moest me dat wel uitleggen, want ik begreep niet wat het eigenlijk was. Na enkele weken wilde ik ook over ons een blog beginnen en dat vond iedereen een goed idee. En daarom probeer ik nu zeker éénmaal per week er aan te werken.
Soms is het een foto van een bewoner van het centrum met wat uitleg of is het een foto van een activiteit in de schuttersclub. Het doet me goed als ik dan van mijn broer of kinderen wat reactie krijg.
Georgette heeft het wel moeilijker. Haar gezondheid gaat achteruit en ook mentaal heeft ze het nu moeilijker dan toen ze hier aankwam.
Ik probeer daarom elke middag met haar te kaarten. Ze kan er van genieten en ik weet dat bridge haar geest scherp houdt.

Toen mijn vrouw hier terecht kwam, had ik veel schrik om al mijn contacten te verliezen.
Ik had zelf ook al wat kennissen zien verdwijnen in een rustoord. Ik wist niet hoeveel vrije tijd ik nog zou hebben. Nu valt het meestal wel mee.
Ik heb in het centrum ook al wat nieuwe mensen leren kennen. Het enige wat mezelf en Georgette stoort is het slechte eten van Sodexho.
Daarnaast mis ik ook contact met jonge mensen en kinderen. Vroeger hadden we de schuttersclub nog waar er altijd kinderen en jongeren rondliepen, maar hier komen ze bijna nooit over de vloer. Er is hier voor die gastjes natuurlijk ook niets leuks te beleven, ik begrijp dat best.
Omdat onze zoon in Londen woont, zien we onze kleinkinderen Alexi en Ruben ook niet vaak.

Het werk in de Heemkundige kring zorgt voor een leuke afleiding van de zorgen voor Georgette.
Op de vergaderingen kan ik met mijn collega's uren doorbrengen bij het zoeken van verbanden en opzoeken van de kleinste details. Ik ben blij dat ik daar mijn tijd kan in investeren. Ook hier in het centrum kan ik mijn ei kwijt.
Bertrand, een medebewoner van het centrum die ook een PC had is vorig jaar plots overleden. Hij zorgde steeds voor de affiches. Sinds zijn wegvallen hebben zij mij gevraagd om in te springen en ik heb dat aanvaard.
Van de vrouw van Betrand kreeg ik zijn A3-printer. Hij is al wel enkele jaren oud, maar hij werkt nog goed.

Voor Georgette wordt het met de dag moeilijker om gesprekken en TV-programma's te volgen. Haar hoofd laat haar vaak in de steek.
Zelf mag ik verre van klagen. Ik heb op mijn zestigste leren werken met de PC.
Als technisch geschoolde wilde ik al snel leren werken met een computer. Ik heb nu een laptop en werk nog bijna elke dag op de PC. Eerst bekijk ik mijn e-mails om te kijken of er geen dringende dingen zijn. Daarna bekijk ik meestal wat nieuws op De Standaard en soms doe ik opzoekingswerk voor de heemkundige kring.
Als er activiteiten zijn in het centrum stel ik me soms kandidaat om de affiches te maken. Dat is leuk zeker nu ik foto's een beetje kan bewerken.
Tijdens het weekend Skype ik soms met Marc en de kinderen. Het is fenomenaal hoe snel die gastjes Engels leren. Vroeger deed ik oefeningen met hun. Nu leren zij mij nieuwe woorden en ook nieuwigheden op het internet zoals Youtube.
Ik lees in de krantenhoek elke dag een beetje in de krant en af en toe lees ik een boek.
Mijn ogen worden zwakker en daarom gebruik ik voor de krant de leesloep.
Ik heb een GSM die ik alleen gebruik als ik met de wagen wegga. Ik gebruik hem zo weinig dat ik altijd weer moet nadenken hoe ik een telefoonnummer moet opzoeken.

Toen Georgette begon te sukkelen met haar evenwicht woonden we nog thuis.
Ze deed nog steeds heel het huishouden, en wilde geen hulp in huis.
Voor haar was het moelijk om vreemde mensen in huis toe te laten en daarnaast had ze het moeilijk om te aanvaarden dat ze achteruit ging.
Ze was altijd een erg sterke en zelfstandige vrouw geweest. Ze zei altijd: "ik heb in de oorlog voor 12 mensen gezorgd. Dit zal nog wel gaan zene".
Maar eigenlijk ging het echt niet meer. De Parkinson maakt dat ze veel viel en dat ze ook minder buiten durfde doordat ze zich schaamde.
Eerst kwam er poetshulp en al snel had die dame gezien dat we meer hulp nodig hadden.
Door deze hulp aan huis konden we toch nog blijven wonen.
De dokter kwam toen al elke week langs. Maar de toestand verergerde en na die fatale val in februari moest ze in het ziekenhuis. Ze is nooit meer teruggekomen naar huis.
Nu zit ze hier goed en kunnen de verpleegsters en de dokters haar alle hulp geven die ze nodig heeft.
Het sympathieke is wel dat ze me betrekken bij de zorgen voor Georgette. Zo krijg ik telkens de kans haar mee in bad te steken en haar haren te wassen. Ik weet dat ze daar erg van geniet.