(Lydia, de dochter van Andrea aan het woord)
Mama heeft meer dan 50 jaar in Aalst gewoond. Maar het laatste jaar was het te moeilijk geworden om er alleen te blijven wonen.
Door haar Alzheimer werd het zelfs gevaarlijk.
Eerst hadden we haar gasfornuis vervangen door een elektrisch, omdat de brandweer al een keer aan de deur had gestaan omwille van een openstaande gaskraan. Maar de fratsen bleven zich opstapelen.
Nadat de buurman haar een keer was tegengekomen 3 straten verder in haar peignoir, kon het echt niet verder.
De verpleegster van de mutualiteiten had het ook al gezegd dat het zo niet meer kon.
We hebben even overwogen om haar bij ons in huis te nemen, maar ik ben zelfstandige en kan geen 2 jobs combineren.
Bovendien stapt mama ook slecht en ons huis zit vol trappen.
Via de mutualiteiten is mama op een lijst gezet. Na zo'n 6 weken kregen we het bericht dat er plaats was.
Dan begon het lastigste deel. We moesten snel beslissen en ook direct het contract tekenen.
We hadden geen tijd om er nog eens goed over na te denken, of met andere familieleden van bewoners te praten.
Na de verhuis duurde het nog even vooraleer mama hier een beetje kon wennen.
Het pijnlijke is dat door de verhuis mama's dementie nog is verslechterd. Die verandering zo plots was niet goed voor haar.
Ook de paar vertrouwde gezichten in de buurt waren plots verdwenen. Mama keerde zich plots veel meer in zichzelf.
Het huis is verkocht en daarmee zijn nog oude schulden afbetaald.
We hebben een spaarpotje opzij gezet en daarnaast betaal ik mee elke maand de kosten van het centrum.
Ronald, mijn broer, wil niets meer met mama te maken hebben en betaalt niet mee.

Hier in het home is het goed. Ik ken hier de meeste mensen van mijn verdieping en ik word goed verzorgd.
In de zomer als het goed weer is, zitten we buiten in de tuin. We gaan weinig weg.
Ik ben al enkele keren naar het ziekenhuis geweest en dan komt het Rode Kruis me ophalen met de ambulance.
Af en toe komt mijn dochter en dan gaan we een keer met haar auto naar Rudy (mijn broer) die in Affligem woont.
Eén keer per jaar gaan we met de beste mensen van het centrum naar zee. Dat is een hele onderneming.
We mogen dan met z'n allen in het witte busje van het home. Dat heeft achteraan een lift zodat ik met de rolstoel erin kan. Da's gemakkelijk.
Het is wel spijtig dat ik niet meer alleen weg mag.
(Lydia, de dochter van Andrea neemt over) Mama is vaak verward, maar op haar heldere momenten komt vaak de spanning met Ronald naar boven.
Ze zou zo graag nog eens alleen met Ronald gaan praten. Hij wil haar niet meer komen bezoeken en dat vindt ze zo spijtig.
(Mama neemt opnieuw over) Hij was getrouwd met een schat van een meisje, maar toen werd meneer plots verliefd op een man!
Hij is gescheiden en heeft haar samen met mijn kleindochter laten zitten. Lisa, mijn kleindochter van 6, heb ik al zeker 2 jaar niet meer gezien.

Ik kom bijna nooit meer buiten in de stad. Dat is wel spijtig, want ik heb bijna 50 jaar gewoond in de Zonnestraat in Aalst. Ik kende iedereen.
Nu ga ik af en toe met mijn dochter op stap. Da's ook niet altijd gemakkelijk met mijn rolstoel.
(Lydia, de dochter van Andrea aan het woord) Inderdaad, laatst gingen we naar het centrum en had ik de auto ondergronds geparkeerd. Vooraleer ik de lift had gevonden, was ik de garage al 2x op en neer gewandeld. Mijn goesting was al verdwenen.
En ook in de winkelstraat zijn er plaatsen waar het voetpad veel hoger ligt dan de rijbaan waardoor ik veel moeite heb om de rolstoel, met mama in, op het trottoir te rijden.
En daarbij komt nog dat er veel geparkeerde fietsen, fietskarren en brommers op de voetpaden staan. Ik moet altijd honderd meter vooruit kijken om de minst slechte kant van de straat te kiezen!

(Lydia, de dochter van Andrea aan het woord) Hier in het rusthuis doet het personeel echt zijn best om voor goeie animatie te zorgen.
Een accordeonist die liedjes speelt, carnavalsfeest, wafelmiddag, enz.
Het is wel spijtig dat het steeds beperkt blijft tot dezelfde gezichten. Kinderen, bijvoorbeeld, zie je hier zelden.
Net voor ze naar het centrum kwam genoot mama eigenlijk nog het meeste van de kleine gesprekken met familieleden en oude kennissen op trouwfeesten en bij uitvaarten.
Ze stak veel tijd in het verzorgen van haar planten en zo had ze altijd wel contact met de buren. Dat is nu verdwenen. Zelfs het enthousiasme voor bloemen.
Ik hoop dat ze deze zomer in de tuin van het centrum nog een beetje zal zorgen voor de bloemen.
Om eerlijk te zijn, zou ik hier nooit willen zitten.
Als je mentaal nog scherp bent, moet het erg vervelend zijn hier. Er is maar af en toe afwisseling en op een of andere manier gaan mensen zich precies steeds hulpbehoevender gedragen; alsof ze hun eigen kracht verliezen.
Zo zag ik gisteren een vrouw die hier nog maar twee weken is, plots wandelen met een rollator. Toen ik vroeg aan de verzorgster hoe dat kwam, vertelde ze dat de vrouw het deed op om 'erbij te horen'! Is dat niet erg?

(Lydia aan het woord) Respect; dat is een moeilijk thema, vind ik.
Toen mama hier in het begin was, had ik het erg moeilijk om de verzorgsters te vertrouwen.
Ze kenden mama niet en dus ook niet haar gevoeligheden. Langzaam is dat vertrouwen gegroeid.
Maar op een bepaald moment heb ik een ruzie tussen een verzorgster en een bewoonster gezien en heb ik zelfs gedacht om mama hier weg te halen.
De juffrouw in kwestie werkt hier niet langer, maar het is toch iets wat blijft knagen, moet ik eerlijk toegeven.
Ook als we dan eens weggaan met mama in de rolstoel zie je dat mensen in een winkel mij vragen of ik het nieuwe kleedje voor mama leuk vind, terwijl mama voor hun zit.
Voor sommige mensen is mama echt lucht en dat doet pijn!

(Lydia, de dochter van Andrea aan het woord) Mama neemt eigenlijk niet meer deel aan de maatschappij. Daar is ze te ziek voor. Dat is wel spijtig.
Ik zie dat als ze dan toch eens buitenkomt ze heel enthousiast wordt, maar tegelijkertijd ook heel snel moe.
Het beste is dus korte uitstappen met altijd iemand bekend erbij.

(Lydia, de dochter van Andrea aan het woord) Voor mama en mezelf was de zoektocht naar de nodige hulp in het begin niet eenvoudig.
Eens we een aanspreekpunt hadden gevonden bij de mutualiteit ging het snel vooruit.
Het is zo'n afgesloten wereld die je pas leert kennen als je hulp nodig hebt.
Nog steeds heb ik het gevoel dat mama nog recht heeft op andere subsidies, maar ik kan door de bomen het bos echt niet meer vinden. Bovendien heb ik geen tijd om dat allemaal uit te zoeken.
Ik ben zelfstandig kapster, zoals mama vroeger, weet u.
Via de verzorgsters vang ik af en toe nog iets op, maar dat is eerder toevallig.
Qua communicatie met mama is een persoonlijk gesprek nog steeds het beste. Je hebt dan snel door of ze mee is of niet. We spreken wel steeds af via de telefoon, maar vaak heb ik het gevoel dat ze het niet heeft begrepen. Ik bel dan nog even met de receptie zodat deze het bericht via de verzorgster nog even kunnen doorgeven.
Mama leest nog zelden magazines. Ze kijkt veel TV en valt dan ook vaak ervoor in slaap.

(Lydia, de dochter van Andrea aan het woord) We zijn wel tevreden van het centrum. Ik voel wel dat de werkdruk op de verzorgsters verhoogd is.
Soms blijf ik eten en dan zie je dat er voor sommige hulpbehoevende mensen weinig tijd is om hen te helpen bij het eten.
Daarnaast vertelt mama dat ze de gezellige babbel met haar favoriete verzorgster Emma mist.
Emma heeft een promotie gemaakt en kan geen tijd meer vrijmaken voor veel babbels.
Oja, over het restaurant; het eten hier kan echt wel beter. Alles smaakt een beetje "grijs", begrijpt u?